Ματωμένα Σύνορα

Με το τέλος του Α΄ Π.Π. άλλαξε ριζικά κάθε προπολεμική ισορροπία. Οι μεγάλες αυτοκρατορίες εξαφανίστηκαν, ο χάρτης των Βαλκανίων και της Ανατολικής Ευρώπης επαναχαράχτηκε, μία νέα παγκόσμια δύναμη η Σοβιετική Ένωση είχε αρχίσει να αναδύεται. Από τον ολικό επανακαθορισμό των παγκόσμιων ισορροπιών δεν θα μπορούσε να λείπει η Μέση Ανατολή, η περιοχή-κλειδί για την κυριαρχία στην Ευρασία.  Έτσι κατά την δεκαετία του 1920 Γάλλοι και Άγγλοι γραφειοκράτες έπιασαν τα μολύβια και τους χάρακες και όρισαν τα σύνορα των χωρών της περιοχής ανάλογα με τα συμφέροντα των χωρών τους, με άμεσο στόχο την διευκόλυνση της κυριαρχίας τους επί της τεράστιας στρατηγικής σημασίας περιοχής, μη λαμβάνοντας ταυτόχρονα υπόψη τις ιδιαίτερες και πολύπλοκες εθνολογικές και πολιτισμικές συνθήκες που επικρατούσαν.

Ο αμερικανός στρατηγικός αναλυτής Ralph Peters δημοσίευσε το 2006 ένα άρθρο, το οποίο περιγράφει  πως θα έπρεπε να έχουν διαμορφωθεί τα σύνορα των μεσανατολικών κρατών, λαμβανομένων υπόψη των θρησκευτικών και εθνολογικών παραγόντων. Ο χάρτης που δημοσιεύτηκε μαζί με το άρθρο (εικόνα)  διδάσκεται σήμερα στις ακαδημίες του αμερικανικού στρατού. Το άρθρο είχε την ονομασία «Blood Borders» και αναδείκνυε με τον πιο γλαφυρό τρόπο το μέγεθος του γεωπολιτικού παιχνιδιού που παίχτηκε εις βάρος των λαών της περιοχής.

Η ιστορία της Μ. Ανατολής στον 20ο αιώνα λοιπόν είναι η ιστορία των συγκρούσεων για την κυριαρχία στο διεθνές σύστημα. Οι παραδοσιακές δυνάμεις Αγγλία και Γαλλία, αφότου καθόρισαν σε πολύ μεγάλο βαθμό το μέλλον της περιοχής αποσύρθηκαν και τυπικά με το τέλος του Β΄Π.Π. Η περιοχή, μέσα στον νέο μεταπολεμικό κόσμο, έγινε πεδίο εκδήλωσης των αντιθέσεων και των ευαίσθητων ισορροπιών του Ψυχρού Πολέμου. Η ισορροπία του ψυχροπολεμικού διπολισμού και οι τεράστιες συνέπειες που θα επέφερε η οποιαδήποτε διαταραχή της (π.χ. η εισβολή της Σοβιετικής Ένωσης στο Αφγαγιστάν οδήγησε σε μία περίοδο μεγάλης έντασης μεταξύ αυτής και των ΗΠΑ), αποτέλεσαν τους καθοριστικούς παράγοντες εξασφάλισης της σταθερότητας εντός της εξ΄ αντικειμένου ασταθούς περιοχής.

Οι διεθνείς ισορροπίες επαναπροσδιορίστηκαν εξ΄ ολοκλήρου με το τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Στον νέο μεταψυχροπολεμικό κόσμο οι ΗΠΑ φάνταζαν πλέον ως ο μοναδικός μεγάλος παγκόσμιος παίκτης. Και δεν άργησαν να κάνουν επίδειξη της αδιαμφισβήτητης πια ισχύος τους στην περιοχή με τον Πόλεμο του Κόλπου. Παράλληλα εκδήλωσαν  με  αυτόν τον τρόπο  την πρόθεση  τους να είναι ο αποκλειστικός κυρίαρχος στην Μ. Ανατολή. Με την εισβολή στο Ιράκ εξασφάλισαν τον κυριαρχικό τους ρόλο.

Η κατάσταση από τότε έχει αλλάξει ριζικά. Η Ρωσία και η Κίνα, κατά κύριο λόγο, αναδεικνύονται ως όλο και πιο ισχυροί παίκτες μέσα στο νέο διεθνές σύστημα, περιπλέκοντας αφάνταστα την κατάσταση. Παράλληλα, η ραγδαία οικονομική άνοδος των χωρών της Ν.Α. Ασίας και η όλο και πιο ενεργητική εξωτερική πολιτική της Κίνας στην περιοχή έχουν οδηγήσει τους Αμερικανούς σχεδιαστές εξωτερικής πολιτικής στο συμπέρασμα ότι το παιχνίδι για την κυριαρχία του κόσμου στον 21ο αιώνα θα παιχτεί εκεί. Η σταδιακή διαδικασία απόσυρσης των αμερικάνικων δυνάμεων από την Μέση Ανατολή και η «στροφή προς ανατολάς» του Μπαράκ Ομπάμα αποτελούν την πρακτική εφαρμογή της παραπάνω αντίληψης.

Έτσι σήμερα έχει δημιουργηθεί ένα πολιτικό κενό στην μέχρι πριν λίγα χρόνια σταθερά ελεγχόμενη περιοχή της Μ. Ανατολής. Και το πολιτικό αυτό κενό επέτρεψε στις επί έναν αιώνα σχεδόν συσσωρευόμενες  αντιθέσεις να εκδηλωθούν. Ο εμφύλιος στην Συρία, η αυξανόμενη ισχύς των Κούρδων, η διαρκώς εντεινόμενη σύγκρουση μεταξύ Σιϊτών και Σουνιτών, η νέα κατεύθυνση της ιρανικής πολιτικής και η επέλαση των τζιχαντιστών στο Ιράκ αποδεικνύουν του λόγου το αληθές. Η περιοχή βρίσκεται πλέον εκτός παντός ελέγχου.

Η διαδικασία επαναχάραξης των τεχνικών «ματωμένων» συνόρων της δεκαετίας του ΄20 έχει ήδη αρχίσει. Οι ΗΠΑ φαίνονται ανίσχυρες να την αναχαιτίσουν. Είμαστε πλέον μάρτυρες μίας τεράστιας γεωπολιτικής αλλαγής , η οποία αναμένεται να παίξει καθοριστικό ρόλο στην πορεία του 21ου αιώνα.

Ν.Α.

Η στροφή της ΕΚΤ

Τον περασμένο Οκτώβριο ο πληθωρισμός στην ΟΝΕ έπεσε για πρώτη φορά στην ιστορία της κάτω από το 1%, μία εξέλιξη η οποία αποδίδεται στα επαχθή μέτρα λιτότητας και στην μειωμένη τιμή των αγαθών στην ΟΝΕ. Η ευρωπαϊκή οικονομία εισήλθε έτσι σε μία ζώνη κινδύνου, εντός της οποίας οι Υπουργοί Οικονομικών βρίσκονται αντιμέτωποι με ένα εκρηκτικό και εξαιρετικά επικίνδυνο μείγμα: χαμηλό πληθωρισμό, χαμηλά επιτόκια και αναιμική ανάπτυξη. Η ΕΚΤ, ευρισκόμενη πλέον σε "ανεξερεύνητα" για αυτήν εδάφη αντέδρασε αρχικώς μάλλον αμήχανα μειώνοντας διαρκώς τα επιτόκια, χωρίς ωστόσο κάποιο ουσιαστικό αντίκρισμα στην πραγματική οικονομία. Η ρευστότητα συνεχίζει να είναι ανύπαρκτη και ο αποπληθωρισμός πιο απειλητικός από ποτέ.

Υπό τις παρούσες συνθήκες, ο πάγιος στόχος της ΕΚΤ για 2% πληθωρισμό στην Ευρωζώνη φαντάζει πλέον άπιαστο όνειρο. Η απουσία ρευστότητας μέσα σε ένα τόσο δυσμενές οικονομικό περιβάλλον αποτελεί πια τον μεγάλο πονοκέφαλο για τους σχεδιαστές της οικονομικής πολιτικής. Κάτω από την πίεση του προβλήματος αυτού και όντας πια διαπιστευμένο ότι η συνήθης νομισματική πολιτική δεν αποδίδει, ο Μάριο Ντράγκι ανακοίνωσε ένα ριζοσπαστικό, για δεδομένα ανεπτυγμένων οικονομιών, πακέτο μέτρων με άμεσο σκοπό την τόνωση της ρευστότητας. Το επιτόκιο καταθέσεων τραπεζών στην ΕΚΤ πέφτει για πρώτη φορά υπό του μηδενός (-0,1%), το επιτόκιο δανεισμού μειώνεται στο 0,15% χαρίζοντας ουσιαστικά χρήμα, ενώ προβλέπεται και πακέτο χρηματοδότησης προς τις τράπεζες, του οποίου το μέγεθος αγγίζει τα 400 δις. Ευρώ.

Η λογική πίσω από την κίνηση αυτή είναι απλή: να διαμορφωθεί ένα πλαίσιο, το οποίο θα ωθήσει, αν όχι θα αναγκάσει, τις τράπεζες να διοχετεύσουν χρήματα στην πραγματική οικονομία. Στόχος είναι να ανατραπεί ο διαρκώς μειούμενος ρυθμός μείωσης της χορήγησης δανείων προς τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, ιδιαίτερα στον ευρωπαϊκό νότο, οι οποίες χτυπημένες από την λιτότητα βρίσκονται αντιμέτωπες με τον εφιάλτη της πιστωτικής ασφυξίας.

Το αν τα μέτρα αυτά θα ανταποκριθούν στις προσδοκίες παραμένει εξαιρετικά αμφίβολο. Ήδη έχουν αμφισβητηθεί πολλάκις. Το αρνητικό επιτόκιο καταθέσεων δεν προβλέπεται να έχει μεγάλο αντίκτυπο στις τράπεζες του νότου, οι οποίες ευρισκόμενες σε άθλια κατάσταση όχι μόνο δεν έχουν την πολυτέλεια να διαθέτουν καταθέσεις στην ΕΚΤ αλλά δανείζονται από αυτήν. Ένα άλλο μεγάλο ερώτημα είναι το χρονικό βάθος που χρειάζεται για να αρχίσουν τα μέτρα να αποδίδουν. Και εδώ οι πρώτες προβλέψεις δεν είναι ιδιαίτερα αισιόδοξες, καθώς γίνεται λόγος ακόμα και για δύο χρόνια μέχρι να εμφανιστούν ορατά αποτελέσματα. Και αν τα παραπάνω επιχειρήματα δεν βρίσκουν αντίκτυπο στο σύνολο του οικονομικού κόσμου, όλες οι απόψεις συγκλίνουν ωστόσο σε ένα: Κύρια προϋπόθεση για να επιστρέψει η ρευστότητα στην αγορά είναι οι ορθολογικές μεταρρυθμίσεις στο εσωτερικό των χτυπημένων από την κρίση χωρών (το άκρως αντίθετο δηλαδή των εγχώριων "μεταρρυθμίσεων"). Το μεγάλο βάρος βρίσκεται επομένως ακόμα στις εθνικές κυβερνήσεις. Στο πλαίσιο αυτό η ΕΚΤ μη δυνάμενη εκ των πραγμάτων να λύσει τα δομικά προβλήματα του Ευρώ, μόνο υποστηρικτικό ρόλο μπορεί να έχει στην ανασυγκρότηση της ευρωπαϊκής οικονομίας.

Σε κάθε περίπτωση, πέραν των όποιων (υπερβολικών) αντιδράσεων (το SPIEGEL έφτασε στο σημείο να κάνει λόγο για τέλος του καπιταλισμού όπως τον ξέρουμε) και προβλέψεων η κίνηση αυτή προκάλεσε, σηματοδοτείται μία στροφή στην πολιτική της ΕΚΤ, η οποία δείχνει ότι στο μέλλον δεν θα έχει ενδοιασμούς να προβεί ακόμα και στην λήψη μέτρων, τα οποία ξεφεύγουν από την οικονομική ορθοδοξία, προκειμένου να διασφαλίσει την σταθερότητα του Ευρώ (με ότι αυτό συνεπάγεται).

Ν.Α.

Συνταγή Εκλογικής Επιτυχίας

Με την υποψηφιότητα μου στις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2014 είχα την ευκαιρία να δω τη πολιτική με άλλο μάτι. Ως υποψήφιος έπρεπε -σύμφωνα με κάποιους συνυποψήφιους- να μάθω την Πολιτική «στην πράξη» ξεχνώντας «τα θεωρητικά που μας μαθαίνουν στα έδρανα» -όπως είπαν (με ένα καυστικό τόνο). Με λύπη διαπίστωσα ότι η δική τους πολιτική ήταν η τυπική ελληνική παλαιοκομματική χαζομάρα, αλλά δεν ευθύνονταν αποκλειστικά αυτοί, ευθύνονταν κυρίως οι ψηφοφόροι, οι οποίοι ενίσχυαν τέτοιου είδους συμπεριφορές.

Συγκράτησα ωστόσο ορισμένα «κόλπα» τα οποία συνηθίζουν να εφαρμόζουν υποψήφιοι δήμαρχοι και δημοτικοί σύμβουλοι, που δυστυχώς αποδίδουν! Θα προσπαθήσω να τα αναφέρω όσο το δυνατόν πιο περιεκτικά, με τη μορφή οδηγιών, όπως ο Μακιαβέλι.

Εάν κατεβαίνεις υποψήφιος δήμαρχος στις εκλογές, φρόντισε να κάνεις προετοιμασίες έναν χρόνο πριν τουλάχιστον. Πρέπει να γνωρίζεις πολύ καλά τον εκλογικό νόμο για να μπορείς να εκμεταλλευτείς και το παραμικρό παραθυράκι: Διαίρεσε νοητά τις τοπικές και δημοτικές κοινότητες σε σόγια και (εφόσον σου δινεται η δυνατότητα) να εντάξεις έναν υποψήφιο στο συνδυασμό σου από κάθε οικογένεια ή από τις μεγαλύτερες οικογένειες της κοινότητας. Φρόντισε να μονοπωλήσεις τις οικογένειες των υποψηφίων, γιατί αν σε προλάβει αντίπαλος και εντάξει με τη σειρά του άλλο μέλος της ίδιας οικογένειας στην παράταξη του, τότε το σόι θα μοιραστεί!

Εάν δεν σου βγαίνουν τα κουκιά, να συνεργαστείς με υποψήφιους Περιφερειάρχες, Αντιπεριφερειάρχες, Βουλευτές και Ευρωβουλευτές. Μπορείτε να αθροίσετε και να ανταλλάξετε τα κουκιά σας και άμα δείτε ότι ο ένας βγαίνει, τότε θα βγει και ο άλλος, άρα η συνεργασία θα ευοδώσει! 

Εάν πάλι δεν βγαίνεις, προχώρα σε δωροδοκίες και απειλές. Η κλασική δωροδοκία με μορφή διορισμού ή με το ταλιράκι διπλωμένο μέσα στο ψηφοδέλτιο πιάνει τις περισσότερες φορές. Εάν όμως δεν πειστεί ο άλλος απ’ τις καλές σου προθέσεις τότε βρες ή δημιούργησε ένα ψεγάδι και απείλησε τον. Εάν πάλι δεν τα καταφέρνεις, να εγγράψεις στους εκλογικούς καταλόγους αλλοεθνείς, στους οποίους είχες εκδώσει μπλε κάρτα μερικά χρόνια πριν (όντας δήμαρχος, ή «χωμένος»). Θα τους φέρεις με πούλμαν για να σε ψηφίσουν και στο τσακίρ κέφι θα τους κάνεις δώρο τις διακοπές. Τέλος, φρόντισε οι δικαστικοί που θα αναλάβουν τη καταμέτρηση να είναι ομοϊδεάτες και να έχουν κάνα βαμμένο νύχι για να σημαδέψουν τα ψηφοδέλτια αντιπάλων, βγάζοντας τα έτσι άκυρα.

Εάν κατεβαίνεις υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος συνεργάσου με υποψηφίους συμβούλους  άλλων βαθμίδων, τοπικών, κοινοτικών, περιφερειακών. Τάξε τους σταυρούς με αντάλλαγμα τους δικούς τους. (Θα το κάνουν, διψούν για lobbying, ακόμα και στο καφενείο του χωριού!). Δεν είναι ανάγκη να κρατάς τις υποσχέσεις σου, άλλωστε δεν κατεβαίνεις επειδή είσαι άξιος και πολυπράγμων, αλλά επειδή είσαι το «καλό παιδί και παλικάρι που όλοι ξέρουμε και αγαπάμε».
Φρόντισε να τυπώσεις καρτελάκια και φυλλάδια. Ωραιοποίησε και λίγο την ιδιότητα σου. Πχ, το Μπακάλης διατύπωσε το ως "Commercial Manager". Για τους γνωστούς σου δεν πιάνει, οι υπόλοιποι όμως ψαρώνουν! Ειδικά άμα ο συνδυασμός έχει και καμιά υποψήφια έτσι, λιγάκι νοστιμούλα, ανταλλάξτε και κάρτες, θα ψηθεί.

Να κόβεις βόλτες κάθε μέρα, πέρα-δώθε και να χαιρετάς οποιονδήποτε βρίσκεις στο δρόμο σου, ακόμα και τετράποδα! (Καλοχαιρέτας! Υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος με την παράταξη του Καλομελέτα!). Να είσαι απαράδεκτα κοινωνικός (;). Όπου βλέπεις εγκαίνια, γάμους και χαρές να ‘σαι πάντα πρώτος. Και απρόσκλητος να πας δεν τρέχει τίποτα, και αυτοί απρόσκλητοι θα σου χτυπούν τη πόρτα για ρουσφέτια. *Σημείωση: Οι κηδείες είναι αποκλειστικά για τις βουλευτικές.

Και ‘συ αγαπητέ Ψηφοφόρε! Όχι που δεν θα σ’ έπιανα στο στόμα μου! Διακηρύττεις ότι είσαι δημοκράτης και πως θα ψηφίσεις «για να πάει ο τόπος μπροστά»!  Παστέλια και Μάντολες – εάν ήθελες να πάει ο τόπος μπροστά δεν θα έβγαζες τα μάτια σου με τα ίδια σου τα χέρια τόσα χρόνια τώρα. Εσύ (!) είσαι ο πολιτικός πίσω από τον πολιτικό. Είσαι ο άνθρωπος που προωθεί (δυστυχώς ασυνείδητα και με βλακώδη τρόπο) το προσωπικό του συμφέρον. Ναι! Φυσικά να το προωθείς, αλλά! Οι νόμοι προβλέπουν ότι πρέπει να επιλέξεις αντιπρόσωπο να προωθήσει το συλλογικό συμφέρον της περιοχής, το οποίο συλλογικό συμφέρον πρέπει να συμβαδίζει με το προσωπικό σου! Γιατί αλλιώς ή δεν ξέρεις τι πραγματικά σε συμφέρει, ή οι υποψήφιοι είναι ανίκανοι και κρυψίνοες με αποτέλεσμα να μη σε ενημερώνουν για τις τεράστιες δυνατότητες μιας κοινότητας και ενός συμβουλίου ώστε να επιθυμείς να πράξεις μόνος σου για το δικό σου το καλό, ίσως και των γύρω σου.

Συλλογικό συμφέρον είναι ο δρόμος που θα ασφαλτοστρωθεί, το πεζοδρόμιο που θα φτιαχτεί, η πλατεία που θα ανοίξει, η παραλία που θα καθαριστεί, η πρόληψη δυστυχημάτων, φυσικών καταστροφών και η πολιτική προστασία, η προώθηση του τόπου και των όποιων πολιτιστικών και τουριστικών δυνατοτήτων του, η προστασία του περιβάλλοντος, η ευρυθμία των τοπικών επιχειρήσεων, η ομοιόμορφη ανάπτυξη σε κοινοτικό και δημοτικό επίπεδο γενικότερα.

Δυστυχώς όμως τα μυαλά σου από τη μεταπολίτευση και ύστερα δεν έχουν αλλάξει. Όλα τα παραπάνω έγιναν μπροστά στα μάτια μου, εν έτει 2014 έλαβαν χώρα σε τοπικές εκλογές τέτοιες μικρότητες και μπαγαποντιές. Χάρηκα και λυπήθηκα ταυτόχρονα, γιατί επιβεβαιώθηκα. Αυτά τα σκηνικά των τοπικών εκλογών σε συνδυασμό με τη Χρυσή Αυγή ως τρίτο ελληνικό κόμμα στις Ευρωεκλογές σκοτώνουν τις όποιες ελπίδες μου είχαν απομείνει για μια καλύτερη πορεία της Ελλάδας, έστω και πολύ αργότερα. Εάν συνεχιστούν αυτά και στις βουλευτικές εκλογές, εσείς θα είστε καταδικασμένοι, εγώ σε άλλο πλανήτη! 

- Ένας κακός ψεύτης

Κ.Κ.

Λίγο λόγια για την Εταιρική Κοινωνική Υπευθυνότητα

Η Εταιρική Κοινωνική Υπευθυνότητα (Ε.Κ.Υ Corporate Social Responsibility, CSR) είναι ένα πρότυπο-σύστημα οργάνωσης, διοίκησης και λειτουργίας επιχειρήσεων, οργανισμών και σωματείων με σκοπούς -μεταξύ άλλων- τη προαγωγή της κοινωνικής ευημερίας, τη προστασία του περιβάλλοντος και τη βιώσιμη ανάπτυξη, μέσω της προσφοράς στο κοινωνικό σύνολο και του σεβασμού στον πολίτη και στο περιβάλλον. Ως μορφή οργάνωσης έγινε ευρέως γνωστή κυρίως από τη δεκαετία του ’60 και ύστερα, σαν ένας μηχανισμός προστασίας απέναντι σε επιχειρήσεις που αγνοούσαν ή και μείωναν κοινωνικές ανάγκες προς χάριν του γρήγορου και εύκολου κέρδους.

Δεν υπάρχουν εθνικοί ή διεθνείς θεσμοί που να επιβάλλουν στις εταιρίες ένα πλαίσιο κοινωνικής υπευθυνότητας. Οι ίδιοι οι οργανισμοί το υιοθετούν με επιλογή τους στο καταστατικό τους και αναπτύσσουν αντίστοιχες πρωτοβουλίες, προς όφελος της κοινωνίας και του περιβάλλοντος. Το σύστημα των κοινωνικά υπεύθυνων εταιριών μπορεί να μην είναι θεσμικά κατοχυρωμένο, αλλά είναι αναγνωρισμένο και ευρέως διαδεδομένο, κυρίως λόγω του αριθμού των εταιριών που το υιοθέτησαν και εξακολουθούν να λειτουργούν σύμφωνα μ αυτό, έτσι ώστε να συμβαδίζουν με τους νόμους, τα διεθνή πρότυπα και την ηθική.

Η ιδέα της θεσμοθέτησης της Εταιρικής Κοινωνικής Υπευθυνότητας υποστηρίζεται από ανθρώπους που πιστεύουν ότι οι εταιρίες και οι οργανισμοί μπορούν και οφείλουν να συμβάλουν στην ανάπτυξη μιας μορφής κοινωνικής αλληλεγγύης σε επίπεδο αγοράς και στην ενίσχυση της κοινωνίας των πολιτών. Όσον αφορά την οικονομική ανάπτυξη, επίσης, θεωρούν πως, εφόσον οι κοινωνικά υπεύθυνοι οργανισμοί ιδρύονται και λειτουργούν για συγκεκριμένους σκοπούς, τότε αυτή θα επέλθει μεν μακροπρόθεσμα, αλλά θα είναι σταθερή και θα καθιστά τον οργανισμό οικονομικά βιώσιμο.

Ωστόσο, επικριτές της ΕΚΥ ως συστήματος βιώσιμης ανάπτυξης των επιχειρήσεων υποστηρίζουν ότι το πλαίσιο αγγίζει το ιδανικό και επομένως είναι απλησίαστο, κυρίως επειδή αντιβαίνει στις παραδοσιακές αρχές που συνηθίζουν να υιοθετούν οι εταιρίες για την οικονομική τους ανάπτυξη, στοχεύοντας δηλαδή αποκλειστικά στο δικό τους όφελος και αγνοώντας πολλές φορές την κοινωνία.

Επικρατεί όμως και μια τρίτη άποψη που αμφισβητεί πλήρως την ιδέα της Εταιρικής Κοινωνικής Υπευθυνότητας, θεωρώντας την ως ένα μέσο πιστοποίησης της «καλοκαγαθίας» των εταιριών, για να είναι αυτές σε θέση είτε να καλύπτουν «τις βρομιές τους» ή να «λερώσουν» με άλλοθι, όπως λέγεται.

Προσπαθώντας το Δίκτυο Υπεύθυνων Οργανισμών και Ενεργών Πολιτών (QualityNet) να ορίσει τις Κοινωνικά Υπεύθυνες εταιρίες κατέληξε σε ένα πλαίσιο αρχών «Για τον Κοινωνικά Υπεύθυνο Οργανισμό», το οποίο και δημοσίευσε στον ιστότοπο του. Ορισμένες απ’ αυτές τις αρχές παρατίθενται παρακάτω:

Η Κοινωνικά Υπεύθυνη Εταιρία:

1)      Συμμορφώνεται με τις ισχύουσες νομικές και κανονιστικές  ρυθμίσεις,  που αφορούν τη λειτουργία της και τις υπερβαίνει οικειοθελώς αναπτύσσοντας δικές της αυστηρότερες αρχές και αντιλήψεις, σχετικά με τα δικαιώματα των εργαζομένων, τη προστασία του περιβάλλοντος, τον σεβασμό προς την κοινωνία, τα δικαιώματα των πολιτών, την έγκαιρη και έγκυρη πληροφόρηση των καταναλωτών και τη προστασία της υγείας και της ασφάλειας τους.

2)      Συνεισφέρει στη βιώσιμη ανάπτυξη μέσω της συστηματικής προσέγγισης της Κοινωνικής Υπευθυνότητας ως συστήματος προληπτικής διαχείρισης. Κατανοεί ότι η Εταιρική Κοινωνική Υπευθυνότητα αποτελεί καινοτόμο τρόπο διαχείρισης, μέσω του οποίου ενισχύεται η οικονομική ανάπτυξη και αυξάνεται η ανταγωνιστικότητα της Εταιρίας, ενώ ταυτόχρονα διασφαλίζεται η προστασία του περιβάλλοντος και η προαγωγή της κοινωνικής ευημερίας.

3)      Υλοποιεί κοινωνικές δράσεις που καλύπτουν αναγνωρισμένες και τεκμηριωμένες κοινωνικές ανάγκες και έχουν κοινωνικό αποτέλεσμα που μπορεί να μετρηθεί και να αξιολογηθεί σύμφωνα με αναγνωρισμένους και κοινά αποδεκτούς διεθνείς δείκτες.

4)      Εντοπίζει τις τρέχουσες και μελλοντικές επιδράσεις των δραστηριοτήτων και των προϊόντων της στη κοινωνία και το περιβάλλον και τις εντάσσει στην αναπτυξιακή πολιτική της, με δράσεις που περιορίζουν τις αρνητικές επιπτώσεις της και προάγουν τη Κοινωνική Υπευθυνότητα της.

5)      Δίνει ίσες ευκαιρίες σε όλους, εφαρμόζοντας κατάλληλες πολιτικές και πρακτικές κατά την πρόσληψη, κατάρτιση, ανέλιξη και αμοιβή των εργαζόμενων, έχοντας ως αρχή την ελαχιστοποίηση των διακρίσεων.

(( Περισσότερα στο http://www.qualitynet.gr/ ))

Οι Κοινωνικά Υπεύθυνες Εταιρίες, για να αποδείξουν το συνεχές και ουσιαστικό έργο τους, οφείλουν να συντάσσουν σε τακτά χρονικά διαστήματα τους γνωστούς «Απολογισμούς ΕΚΥ», οι οποίοι στη συνέχεια δημοσιεύονται και αξιοποιούνται ως μέσο διαφήμισης της εκάστοτε εταιρίας ή του εκάστοτε οργανισμού. Επιπλέον συνηθίζεται εταιρίες με κοινωνικές δράσεις να απολαμβάνουν προνόμια και φορολογικές ελαφρύνσεις από τα κράτη στα οποία δραστηριοποιούνται.

Πρέπει, τέλος, να τονιστεί η λανθασμένη απόδοση του αγγλικού όρου ‘Corporate Social Responsibility’ στα ελληνικά ως ‘Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη’. Η διαφορά των εννοιών ‘ευθύνη’ και ‘υπευθυνότητα’ είναι ιδιαίτερα λεπτή: Η υπευθυνότητα είναι μια διαρκής ενεργητική κατάσταση από την εκκίνηση μιας οποιασδήποτε λειτουργίας-διαδικασίας, ενώ η ευθύνη είναι μια παθητική κατάσταση που όμως προκύπτει μετά από ένα συγκεκριμένο γεγονός. Κανείς δεν «ευθύνεται» -έτσι αφηρημένα- για μια κοινωνία, αλλά όλοι είναι «υπεύθυνοι» για τη ευημερία της.

Η Εταιρική Κοινωνική Υπευθυνότητα είναι ένα σύστημα που μελετάται εδώ και δεκαετίες, με πλούσια βιβλιογραφία και σχολιασμό. Τείνει μέχρι ενός ορίου να εφαρμόζεται, αλλά το όριο αυτό κάθε φορά καθορίζεται από τις οικονομικές ανάγκες και τη βιωσιμότητα της εκάστοτε επιχείρησης. Όσοι και να την επικρίνουν όμως, οφείλουν να παραδεχτούν ότι εάν οι εταιρίες είχαν έναν πιο φιλικό προς την κοινωνία χαρακτήρα, τότε η οικονομική κρίση δεν θα ήταν τόσο σκληρή για τους περισσότερους από εμάς.

K.K.